Όποιος υποστηρίζει πως η ελληνική Βουλή νομοθετεί στο όνομα της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας δεν έχει παρακολουθήσει συνεδρίασή της έστω και από την τηλεόραση. Η εικόνα όμως των νυσταγμένων βουλευτών που σηκώνουν το χέρι για να ψηφίσουν άρθρα και νόμους που συνήθως αγνοούν είναι το λιγότερο.
Υπουργοί, πολιτικές ομάδες και επιχειρηματικοί κύκλοι χρησιμοποιούν το Κοινοβούλιο για να νομιμοποιήσουν τη διαφθορά. Ακόμη και για να απαλείψουν παρανομίες. Εκτός αν υποθέσουμε πως κάποιος τους ξεγελά κάθε φορά με ευκολία.
Κατά καιρούς οι έλληνες εισαγγελικοί λειτουργοί υποχρεώνονται να πάψουν σοβαρές διώξεις, επειδή ένας νόμος άλλαξε και έχει παραγραφεί το αδίκημα. Διάφοροι νόμοι περί «αποσυμφόρησης των φυλακών» δεν είναι τίποτε άλλο από στοχευμένες προσπάθειες να βγουν από τη φυλακή συγκεκριμένα άτομα, συμπαρασύροντας έτσι και άλλους με ίδια αδικήματα. Ένα χονδρεμπόριο νόμων, μια βιομηχανία εξυπηρετήσεων, αναπτύσσεται με το άλλοθι του νομικού εκσυγχρονισμού.
Είναι χαρακτηριστικό πως τις ημέρες που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διαφωνούσαν για τη σύνθεση της κυβέρνησης Παπαδήμου, ψήφισαν από κοινού στη Βουλή μια σειρά από νόμους για να πάψουν διώξεις εναντίον επιχειρηματιών, νομιμοποιώντας απλώς τις παρανομίες τους λίγο πριν από τις δίκες.
Δεν πρόκειται για κάποιου είδους ερμηνεία που προκύπτει από την πολιτική ματιά του καθενός. Είναι φωτογραφικές διατάξεις, φωτογραφίες της σχέσης διαπλοκής μεταξύ πολιτικής και οικονομικών παραγόντων.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος από το 1990 υπήρξε στέλεχος τον ΠΛΣΟΚ και σχεδόν πάντα υπουργός τις περιόδους που αυτό ήταν στην κυβέρνηση. Ως κορυφαίος υπουργός υπήρξε «νομοθέτης» νόμων που αφορούσαν κομβικά θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, γνώστης της νομικής επιστήμης, κατάφερε να αποδώσει το όνομά του σε αρκετά νομοθετήματα που χαρακτηρίστηκαν νόμοι Βενιζέλου. Το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας, οι νόμοι για τα ΜΜΕ, οι νόμοι για τις τράπεζες την εποχή της κρίσης είναι δικές του νομικές κατασκευές.
Επιλέξαμε απλώς να εξετάσουμε κάποιες από αυτές. Όπως θα δείτε, εκεί όπου συναντιούνται τα ερωτήματα της κοινής γνώμης ή της δημοσιογραφικής έρευνας για τη σκοπιμότητα πολλών από τους νόμους, υπάρχει πάντα η ίδια υπογραφή: Ευάγγελος Βενιζέλος.
Επώνυμοι γλίτωσαν τη φυλακή με αλλαγή 5 λέξεων στον Ποινικό Κώδικα
Τον Ιανουάριο του 1996, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβε το υπουργείο Δικαιοσύνης μέσα σε διθυραμβικά σχόλια που ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούσαν πως μπήκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Το πέρασμα του «παιδιού θαύματος» της νομικής τέχνης από το υπουργείο Δικαιοσύνης συνοδεύτηκε από ένα νομοθέτημα που εξαγρίωσε τον νομικό κόσμο. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος άλλαξε μόλις μερικές λέξεις, λιγότερες από δέκα, σε δύο άρθρα τον Ποινικού Κώδικα. Χωρίς να υπάρχει λόγος, χωρίς να υπάρχει τέτοιο αίτημα από τη νομική κοινότητα. Ο εισαγγελέας Βασίλης Φλωρίδης αλλά και αρεοπαγίτες είχαν χαρακτηρίσει την κίνηση αυτή νομικό τερατούργημα.
Τι ήταν όμως αυτό που άλλαξε και γιατί προκάλεσε τέτοια οργή; Στο άρθρο 242 του Ποινικού Κώδικα, που αφορούσε το αδίκημα της ψευδούς βεβαίωσης, και στο άρθρο 216, που αφορούσε την πλαστογραφία, άλλαξε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες το αδίκημα αποτελούσε κακούργημα. Πρόσθεσε δηλαδή σε όσα προέβλεπαν, είναι αδίκημα με ποινή κάθειρξης 10 ετών, τη φράση «αν το ποσό της ζημιάς δεν είναι πάνω από 25 εκατομμύρια». Διαφορετικά το αδίκημα θεωρείτο πλημμέλημα.
Την εποχή εκείνη 25 εκατομμύρια δραχμές ήταν η αξία ενός διαμερίσματος. Αν κάποιος με ψευδή βεβαίωση και πλαστογραφία προκαλούσε ζημιά όσο ένα διαμέρισμα θα ήταν απλό πλημμέλημα. Η αλλαγή τον Ποινικού Κώδικα, διά των λεπτών χειρισμών αλλαγής μερικών λέξεων, δεν είχε καμία βάση, δεν αφορούσε κανένα αίτημα νομικών, δικαστών ή εισαγγελέων. Αντίθετα, αντέδρασαν στην αλλαγή αυτή, την οποία ο Βενιζέλος χαρακτήρισε αναγκαία χωρίς να υπάρχει καν η αντίστοιχη εισήγηση από τα αρμόδια όργανα.
Γιατί αυτός ο ακροβατισμός Βενιζέλου, που τον έφερε αντιμέτωπο με τον νομικό κόσμο; Απάντηση δεν έδωσε ποτέ, ούτε του ζητήθηκε βέβαια από τα ΜΜΕ της εποχής, τα οποία δεν φείδονταν καθόλου ευνοϊκών χαρακτηρισμών για το πρόσωπό του. Την εποχή όμως εκείνη υπήρχε σε εξέλιξη μια μεγάλη δικαστική υπόθεση στη Θεσσαλονίκη, εκλογική περιφέρεια τον Βενιζέλου. Επρόκειτο για ένα σκάνδαλο με παράνομες μετεγγραφές φοιτητών από τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ιταλία σε πανεπιστήμια της Μακεδονίας. Εμπλεκόμενοι ήταν βουλευτές, μεγαλογιατροί. αξιωματικοί, η κοινωνική ελίτ της Θεσσαλονίκης. Από το 1991 υπήρχαν καταγγελίες πως η «επώνυμη» Θεσσαλονίκη, χρησιμοποιώντας πλαστά έγγραφα, κατάφερνε να φέρνει τα παιδιά της στα ελληνικά πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις για λόγους υγείας. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είχε κατακλυστεί από παιδιά επωνύμων και εύπορων που φέρονταν να πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας, καρδιοπάθειες, ακόμη και νεοπλασματικές ασθένειες. Παρά τις καταγγελίες, η υπόθεση δεν προχώρησε. Το 1994 όμως σοβαρά στοιχεία έφτασαν στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης. Η Εισαγγελία ζήτησε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης τους φακέλους των φοιτητών Ο τότε πρύτανης όμως και μετέπειτα ευρωβουλευτής της ΝΔ, Αντώνης Τρακατέλλης, αρνήθηκε να παραδώσει τους φακέλους. Οι εισαγγελείς έκαναν έφοδο στο πανεπιστήμιο και πήραν τους φακέλους. Δύο ανακριτές ασχολήθηκαν με την υπόθεση επί δύο χρόνια. Ασκήθηκαν ποινικές διώξεις εναντίον γιατρών, μεγαλοπαραγόντων της Θεσσαλονίκης, στρατιωτικών οι οποίοι ήταν εμπλεκόμενοι, μπροστά στον κίνδυνο να παραγραφούν τα αδικήματα. Οι διώξεις ήταν σε βαθμό κακουργήματος και αφορούσαν «πλαστογραφία και ψευδή βεβαίωση». Οι κατηγορούμενοι αντιμετώπιζαν ποινές έως και 10 χρόνων κάθειρξης. Δεν δικάστηκαν ποτέ.
Το 1996, η αλλαγή μερικών λέξεων στον Ποινικό Κώδικα από τον υπουργό Δικαιοσύνης Ευάγγελο Βενιζέλο, που αφορούσε αυτά ακριβώς τα αδικήματα, μετέτρεψε το κακούργημα σε πλημμέλημα κι έτσι τα αδικήματα παραγράφηκαν, Η αφρόκρεμα της Θεσσαλονίκης δεν πήγε στη φυλακή, ούτε καν κάθισε στο εδώλιο. Και μάλλον λογικά θα λατρεύει τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Το μεγάλο νομικό επίτευγμα του Βενιζέλου είναι το Σύνταγμα της χώρας. Όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιογραφικό του, «ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν ο εισηγητής της εκτεταμένης Αναθεώρησης του ελληνικού Συντάγματος που άρχισε το 1996 και ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2001». Ο συνταγματολόγος κατ' επανάληψη υπουργός φρόντισε στο άρθρο 86 του Συντάγματος (για το οποίο έχει εκδοθεί ο εκτελεστικός νόμος 3126/2003) να θεσμοθετηθεί το ακαταδίωκτο και η πρακτική ατιμωρησία των υπουργών. Ο νόμος μάλιστα έχει τον ειρωνικό για την κοινή λογική τίτλο «Νόμος περί ευθύνης Υπουργών» και σαφώς περιγράφεται πώς οι υπουργοί, αν και ίσοι με τους άλλους πολίτες, δεν τιμωρούνται. Είναι στην πραγματικότητα ένας νόμος περί μη ευθύνης υπουργών.
Ευνοϊκοί είναι και οι όροι που προβλέπονται προκειμένου να ασκηθεί η δίωξη, όπως η ανάγκη απόλυτης πλειοψηφίας της Βουλής. Οποιοσδήποτε άλλος έλληνας πολίτης μπορεί να οδηγηθεί σε δίκη με αποχρώσες ενδείξεις ενοχής. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών προβλέπει και απόδοση χάριτος.
Η υπόθεση τον Βατοπεδίου είναι από εκείνες που απέδειξαν για ποιο λόγο έγιναν οι ρυθμίσεις Βενιζέλου για τους υπουργούς. Τρεις υπουργοί (Δούκας, Μπασιάκος, Κοντός), για τους οποίους η ανάκριση είχε συγκεντρώσει σαφή στοιχεία για τη διάπραξη αδικημάτων, δεν οδηγήθηκαν σε δίκη γιατί, με το εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής από την κυβέρνηση Καραμανλή, παραγράφηκαν τα αδικήματά τους. Το επιτηδευμένο κλείσιμο οδήγησε σε παραγραφή και άλλες υποθέσεις.
Ακόμη και στην περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου, η δίωξη γίνεται για το αδίκημα που αφορά το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, το οποίο δεν παραγράφεται, και όχι τα υπόλοιπα αδικήματα, όπως της απιστίας ή της παράβασης καθήκοντος, τα οποία έχουν παραγραφεί.
Η ατιμωρησία, ειδικά την περίοδο της κρίσης, δημιουργεί αίσθημα αδικίας και προκαλεί κοινωνικούς κλυδωνισμούς. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, φαίνεται πως είναι θέμα μιας άδικης Δικαιοσύνης, ενώ στην πραγματικότητα τα χέρια της Δικαιοσύνης είναι δεμένα από τις πολιτικές αποφάσεις ενός πολιτικού συστήματος που παρανομεί και στη συνέχεια αυτοαμνηστεύεται.
Η χρήση τον Συντάγματος από τον Βενιζέλο προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων γίνεται και στο άρθρο 107. Με αυτό συνδέεται ο νόμος 27/1975, ο οποίος προβλέπει 86 φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές. Δηλαδή ο Βενιζέλος κατοχυρώνει συνταγματικά μια άνιση συμπεριφορά, αυτή των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών. Κάθε άλλη φοροαπαλλαγή για οποιαδήποτε ομάδα πολιτών καθορίζεται με νόμο, για τους εφοπλιστές όμως γίνεται διά του Συντάγματος, για να μην μπορεί να αλλάξει. Για να φορολογηθούν οι εφοπλιστές χρειάζεται να υπάρξει αναθεωρητική Βουλή του Συντάγματος και να αλλάξει ο νόμος στην επόμενη Βουλή. Για κάθε άλλον Έλληνα η φορολόγηση γίνεται με απλό νόμο.
Σημειώνεται βέβαια πως το επάγγελμα του κύριου Βενιζέλου είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου. Και βασική αρχή του Συντάγματος είναι η ισότητα όλων των Ελλήνων.
Αυτό το γελοίο φαινομενικά σύστημα αφρικανικής έμπνευσης διατηρεί ωστόσο υγιές το σύστημα της διαπλοκής. Η αδέσμευτη θεωρητικά δημοσιογραφία αλληλοδιαπλέκεται και καθίσταται δια νόμου εξαρτώμενη από τα κέφια της πολιτικής.
Στον ίδιο νόμο ο Βενιζέλος προβλέπει τη διαμεσολάβηση mediashop για την εξασφάλιση διαφημίσεων με αμοιβή (επιβράβευση αποκαλείται στον νόμο) έως 9,9% του τζίρου. Η θεσμοθετημένη λειτουργία των μεσαζόντων στη διαφήμιση εξυπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια τους αεριτζήδες της διαφήμισης και οδήγησε στη χειραγώγηση των ΜΜΕ κυρίως μέσα από το μοίρασμα της κρατικής διαφήμισης.
Την εποχή του ίντερνετ και της ελεύθερης αγοράς, τα κανάλια δεν έχουν άδεια και συνήθως ούτε δημοσιογραφία. Δεν ορίστηκε κανένας τρόπος λειτουργίας σύμφωνα με πρότυπα και κανόνες. Απλώς διασφαλίστηκε η λειτουργία των ΜΜΕ σε σχέση με τη διαπλοκή. Δεν έγινε νόμος λειτουργίας καναλιών, αλλά νόμος της ανάγκης των βαρόνων να είναι όλα χύμα και καθοριζόμενα από τους ίδιους.
Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, στις 16 Δεκεμβρίου 2012, ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Παπαδήμου, έδωσε τη δυνατότητα σε επιχειρηματίες και εταιρίες να έχουν έκπτωση στο χαράτσι και μάλιστα με τη λογική όσα περισσότερα έχουν τόσο μεγαλύτερη να είναι η έκπτωση.
Στο άρθρο 2 της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου αναφορικά με το χαράτσι (ΕΕΤΗΔΕ) προβλέπεται: «Για τα ακίνητα τα οποία δεν έχουν οικιακή χρήση και με εμβαδόν δομημένης ηλεκτροδοτούμενης επιφάνειας άνω των χιλίων τετραγωνικών μέτρων, ο συντελεστής προσδιορισμού του τέλους του πίνακα α' υπολογίζεται μειωμένος κατά 30% για τα άνω των χιλίων τετραγωνικών μέτρων και κατά 60% για το άνω των δύο χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων τμήμα του ακινήτου». Με ποια λογική ή απόδοση Δικαιοσύνης ένας επιχειρηματίας με 200 τετραγωνικά πρέπει να πληρώνει ολόκληρο χαράτσι αλλά ένας με 2.000 οφείλει λιγότερο από το μισό, είναι άγνωστο.
Είναι εύκολο να διαπιστώσει κάποιος τι είδους επιχειρήσεις εξυπηρετεί αυτή η ρύθμιση. Mall, μεγάλα super market, εκδοτικές εγκαταστάσεις, γραφεία πολυεθνικών κλπ.
Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ δημοσιοποίησε λίστα που περιλαμβάνει κάποιες από τις επιχειρήσεις που ευνοούνται. Οι επιχειρήσεις Μπάμπης Βωβός, το REGENCY ΚΑΖΙΝΟ Θεσσαλονίκης, ο ΣΚΑΙ, η εκδοτική ΠΗΓΑΣΟΣ, τα ελαστικά ΜΙΣΕΛΕΝ, τα MaΙl, το Lamda Estate, το Πόρτο Καρράς, το Media Markt, η Αττική Οδός, ο ΔΟΛ, ο επιχειρηματίας Θόδωρος Αγγελόπουλος για το σπίτι του στο Ψυχικό.
Ένας ακόμη νόμος σε καιρό κρίσης ελαφρώνει αυτούς που έχουν και μπορούν να δώσουν, εξασφαλίζοντας εξυπηρέτηση και ασυλία.
...Για να μη γράφουμε για το σκάνδαλο των νόμων